حق بده که بخندم، که گریه کنم، و آنقدر بالا بیاورم که نفهمم روی تختِ چه کسی خوابم برده است .
راستی یک سال می گذرد. باورت می شود رفتنت فقط یک سال غیرعادی بود؟
منتظر نباش! به من نگاه نکن! فندک بزن و بشمار و کمی فکر کن که تا آخر این راه چند سیگار بکشیم کفافمان را می دهد.
کاش میشد این چند جمله را هم از کاغذ پاک کنم و سفیدی را به کاغذ برگردانم.
سکوت
...
احساس رقابت...
آخر عشق...
ایثار...
سوت قطار...
کوچه ترانه
پرنده زخمی...
فاصله.....jpg "تنها راه آرامشم ...")
تنها راه آرامشم ...
از آدما بگذر...
غروبا...
من یه زنم...
وقتی که...
سلامتی