نمی نویسم …
کــه کـلـمـات را الــوده نـکـنـم بـه گـنـاه…
گـنـاهـی کـه از آن مــن اسـت…
نمی نویسم …
تـا سـکـوت را بـیـامـوزم….
نـمـی نـویـسـم….
تـا احـسـاسـاتم را مـحـبـوس کـنـم….
تـا نـخـوانـی…
نـدانـی….
کـه چـه مـی گـذرد ایـن روزهـا بـر مــن!!
مـی خـنـدم….
تـا یـادم بـمــانـد…
تـظـاهـر بـهـتـریـن کـار اسـت…!
تـا یـادم نـرود…
کـه دیـگـران مـرا خـنـدان مـی خـواهـنـد…
تـا یـادم بــمــانـد مـن دیـگـر آن تــــــنـــــــهـــــای سـابـق نـیـسـتـم…
شـکـسـتـه ام….
روزهـای زیـادی اسـت کـه شـکـسـتـه ام….
ان زمـان کـه لـب بـه شـکـوه بـاز کـردم و گـفـتـم خـسـتـه ام….
و ان هــا یـکــ بـــه یــکـــ رفـتـنـد…
خـسـتـگـی هـایـم را تـاب نـیـاوردنـد…
و اکــنـون ایــن مـنـم!
هـمـان تـــنــــــهـــــایـــی کــه دلـش مـدام شــور مـی زنــد!
بـگــذار نـنـویـســـم...